بیماری صرع چیست و چگونه ایجاد می‌شود؟

علل صرع

صرع یک ​​بیماری عصبی و اغلب مادام العمر است که باعث تشنج می شود. اصطلاح صرع نامی است برای انواع مختلف تشنج با علل مختلف. تشنج در بیماران مبتلا به صرع هم از نظر علائم و هم از نظر شدت می تواند ماهیت متفاوتی داشته باشد. برخی از مهم ترین علل صرع عبارتند از:

• فعالیت بیش از حد سلول های عصبی در مغز
• آسیب های مغزی یا بیماری های مرتبط با مغز
• ژنتیک و عوامل ارثی
• آسیب مغزی و آسیب جمجمه
• تومورهای مغزی

تشنج‌های بزرگ کل مغز را تحت تأثیر قرار می‌دهند، در حالی که تشنج‌های جزئی فقط بخش کوچکی از مغز را تحت تأثیر قرار می‌دهند. تشنج بزرگ مال منجر به از دست دادن ناگهانی هوشیاری بدون هشدار می شود. در هنگام حمله، لرزش در قسمت های مختلف بدن را تجربه می کنید.

حمله معمولاً در عرض چند دقیقه خود به خود از بین می رود بدون اینکه آسیبی ایجاد کند. با این حال، اگر در حین حمله به زمین بیفتید، ممکن است دچار آسیب سقوط از جمله شکستگی دندان شوید. حملات کوچکتر باعث می شود که سپر شوید، به جلو نگاه کنید و گاهی اوقات به دهانتان ضربه بزنید.

صرع در اثر فعالیت بیش از حد برخی از سلول های عصبی در مغز ایجاد می شود. تشنج می تواند ناشی از آسیب ها و بیماری های مغزی باشد. اینها می توانند بیماری های مادرزادی، آسیب های جمجمه و تومورهای مغزی باشند. سکته مغزی همچنین می تواند تعادل سلول های عصبی را مختل کند و باعث صرع شود. اگرچه بیماری در مغز می تواند باعث صرع شود، اما افراد زیادی هستند که بدون بیماری یا آسیب زمینه ای صرع دارند.

صرع می تواند در هر سنی شروع شود، اما معمولا در سال اول زندگی و بعد از یک سال شروع می شود. اکثر افراد مبتلا به صرع می توانند زندگی کم و بیش عادی داشته باشند. اما غیرقابل پیش بینی بودن حملات صرع می تواند منجر به اضطراب دائمی برای فرد مبتلا و عزیزانش شود. در برخی موارد این بیماری می تواند به معنای محدودیت در انتخاب حرفه و فعالیت های تفریحی نیز باشد. به عنوان مثال، اگر صرع دارید، نباید تا یک سال پس از آخرین تشنج رانندگی کنید.

علائم صرع چیست؟

تشنج های صرع بر اساس محل شروع آن در مغز به دو نوع مختلف تقسیم می شوند. این دو نوع تشنج عمومی و کانونی هستند.

تشنج عمومی

این نوع تشنج ها شروع مشترکی دارند. این بدان معنی است که قسمت های بزرگ یا تمام مغز از شروع تشنج درگیر است. بیشتر، با تشنج های عمومی، شما دچار تشنج و علائم شدید می شوید. در زیر چند نمونه از انواع مختلف تشنج عمومی آورده شده است:

تشنج تونیک-کلونیک

تشنج با از دست دادن هوشیاری و سفتی در سراسر بدن شروع می شود. اگر هنگام شروع حمله بایستید، قطعاً روی زمین خواهید افتاد. تنفس شما متوقف می شود و ممکن است برای مدت کوتاهی لب های شما تیره شود. این مرحله تونینگ است که حدود ۱۰ تا ۳۰ ثانیه طول می کشد. سپس با تکان دادن دست ها و پاها وارد فاز کلونیک می شود.

این نوع حمله معمولاً در عرض ۱-۲ دقیقه از بین می رود. به تدریج از خواب بیدار می شوید و ممکن است گیج شوید، قادر به یادآوری چیزی نباشید و متعجب باشید که چه اتفاقی افتاده است. گاهی اوقات مضطرب و پرخاشگر می شوید، اما این معمولاً به تدریج فروکش می کند.

ممکن است احساس سنگینی در سر و درد در بازوها و پاهای خود داشته باشید. ممکن است در حین حمله روی خود ادرار کرده باشید یا زبان خود را گاز گرفته باشید. وقتی از خواب بیدار می شوید اغلب بسیار خسته هستید. خستگی می تواند از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد.

تشنج میوکلونیک

این نوع تشنج با انقباضات ماهیچه ای کوتاه، سریع و شدید، معمولاً در بازوها، مشخص می شود، اما می تواند در پاها یا سر نیز رخ دهد. شما معمولا در طول حملات هوشیار هستید و می توانید بعد از آن هوشیار باشید.

تشنج کانونی

این نوع تشنج در یک نیمکره مغز شروع می شود، جایی که فعالیت تشنج ممکن است محدود به یک منطقه کوچک باشد یا گسترده تر باشد. تشنج ها بسته به جایی که در مغز هستند، متفاوت ظاهر می شوند، اما الگوی تشنج اغلب برای هر فرد یکسان است. در زیر چند نمونه از انواع مختلف تشنج با شروع کانونی آورده شده است:

تشنج کانونی بدون تأثیر بر هوشیاری رخ می دهد: در این نوع تشنج، ممکن است در نیمی از بدن خود بی حسی یا بی حسی در بازو یا پا احساس کنید.

با تشنج های کانونی که بر هوشیاری تأثیر می گذارد رخ می دهد: تشنج ممکن است با لرزش در یک قسمت از بدن شروع شود، سپس گسترش یابد و بر هوشیاری تأثیر بگذارد. حمله معمولاً فقط چند دقیقه طول می‌کشد و شما چیزی را به خاطر نمی‌آورید یا فقط بخش‌هایی از اتفاق را به خاطر می‌آورید.

تشنج کانونی که کل مغز را تحت تاثیر قرار می دهد: اگر فعالیت در یک تشنج کانونی گسترش یابد و کل مغز را تحت تاثیر قرار دهد، تشنج کانونی رخ داده است. تفاوت این است که با علائم کانونی شروع می شود و شما در ابتدا هوشیار هستید. در این نوع تشنج، گاهی اوقات می توان علائم اولیه را قبل از تحت تاثیر قرار دادن هوشیاری به خاطر آورد.

سایر علائم بیماری

باید گفت که در صرع علائم نامرئی همیشه وجود دارد. برخی از این موارد عبارتند از سردرد، میگرن، اضطراب، استرس، افسردگی، خستگی، استرس، حساسیت به نور، حالت تهوع، دردهای عضلانی و نوسانات خلقی.

صرع چگونه تشخیص داده می شود؟

هرکسی که مشکوک به صرع باشد، فعالیت الکتریکی مغزش را با نوار مغزی بررسی می‌کند. گاهی اوقات تغییرات طبیعی در فعالیت مشاهده می شود. آزمایش صرع معمولاً شامل مطالعات تصویربرداری مانند توموگرافی کامپیوتری یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی است.

در صورت امکان، پزشک معاینه کننده، که اغلب متخصص مغز و اعصاب است، می خواهد بداند که شما چه علائمی دارید که با این تصویر مشخص شده است. با این حال، معمول است که فرد به یاد نداشته باشد که در طول تشنج چه اتفاقی افتاده است. بنابراین، بهتر است فردی که شاهد حمله بوده در معاینه پزشک شرکت کند و آنچه را که در حین حمله رخ داده است، شرح دهد.

درمان قطعی صرع چیست؟

اگر حداقل دو حمله داشته اید، توصیه می شود درمان پیشگیرانه را شروع کنید. رایج ترین درمان صرع، داروهای ضد صرع است که درمان های پیشگیرانه برای کاهش خطر تشنج های جدید هستند. هدف از درمان دارویی کاهش تحریک پذیری الکتریکی در مغز است تا تشنج به راحتی رخ ندهد. امروزه بیش از ۲۰ داروی مختلف صرع در بازار وجود دارد که همه آنها اندکی متفاوت عمل می کنند و عوارض جانبی متفاوتی دارند. داروها باید به طور منظم و گاهی چند بار در روز مصرف شوند.

سایر درمان‌های جایگزین برای تسکین یا جلوگیری از تشنج‌های صرع، تحریک الکتریکی مغز یا اعصاب از طریق الکترودهای کاشته‌شده و تحریک مغناطیسی است. برخی از افراد مبتلا به صرع، عمدتا کودکان، می توانند رژیم کتوژنیک را بهبود بخشند. این شامل مصرف چربی زیاد و مصرف کم کربوهیدرات است و تصور می شود بر کانال های یون پتاسیم تأثیر می گذارد.

اگر صرع شدید دارید، جراحی ممکن است یک گزینه برای شما باشد، اما فقط برای صرع کانونی. در این روش قسمتی از قشر مغز که تشنج شروع می شود برداشته می شود. این نوع درمان برای تعداد کمی از بیماران توصیه می شود.

برای پیشگیری و بهبود صرع چه باید کرد؟

بسیاری از افراد مبتلا به صرع متوجه می شوند که تشنج در موقعیت های خاص راحت تر رخ می دهد. این فردی است، اما یک عامل رایج کمبود خواب است. برای برخی، حملات زمانی که تحت استرس هستند راحت‌تر رخ می‌دهند و برای برخی دیگر، زمانی که پس از استرس آرام می‌شوند.

خوب است به موقعیت هایی که در آن تشنج رخ می دهد توجه کنید. مشاهده اینکه آیا الگو وجود دارد، درمان صرع را آسان تر می کند. سپس می توانید سعی کنید از موقعیت هایی که خطر تشنج را افزایش می دهد اجتناب کنید.

نتیجه

در این مقاله با بیماری صرع آشنا شدیم. برای اینکه با بیماری خود بهتر زندگی کنید، بهتر است به بستگان، دوستان و همکاران خود بگویید که مبتلا به صرع هستید و در صورت بروز تشنج چه کاری انجام دهید. این اعلان به صورت گردنبند، دستبند و سنجاق سینه در دسترس است و می تواند برای نشان دادن ابتلا به صرع زمانی که در اطراف افرادی هستید که نمی شناسید استفاده شود.